Jurk, ring en ze leefden nog lang en gelukkig!

Winkelen in Seoul
Na een avondje jagen en verzamelen in shoppingwalhalla Seoul, moet ik even bijkomen. Iedereen lijkt hier gek genoeg dezelfde maat te hebben: "Size okay, size okay, free size, is okay!" Omdat er goede redenen waren om een nieuwe spijkerbroek te kopen (de andere broeken moeten echt in de was), gingen we op zoek naar de beste, mooiste en goedkoopste spijkerbroek. Korea kent veel 50+ dames die "ajumma" worden genoemd. Ajumma's hebben tevens "ajumma-power" waar je niet omheen kunt. Dikke pech als je in de metro staat met een ajumma achter je. De laatste zullen de eerste zijn, dus met wat gesjor aan je tas en het nodige duw- en trekwerk, zijn ze hoe dan ook als eerste buiten. Ook snijden ze je graag de pas af op straat en lijkt het soms alsof ze het liefst door je heen lopen. Dit alles zonder kwade intenties uiteraard. We noemen het cultuur. De deal is: Ik bots tegen jou aan, jij kijkt niet boos naar mij en ik zeg geen sorry. Bij het spijkerbroeken passen troffen we zo'n ajumma. Ajumma's houden van palli palli (snel, snel) en dat ben ik niet. Het gevolg was, een naar knoflook stinkende ajumma midden in mijn aura die mij binnen 3 seconden in een skinnyjeans hielp. Als je klein bent, kun je nog weleens opgetild worden aan je broek...nou zo voelde het. De broek zat overigens goed, maar dat had ook zomaar het geval geweest kunnen zijn bij 3 maten kleiner. "Stretch, okay! Stretchy yes! Stretch!!! Okay, okay, okay!!!" Toen Jesper "palli palli" zei, merkte ze tot slot nog op dat ik "slow" ben. 

Jeju-Do
Vorige week hebben we Jeju do bezocht, het populaire subtropische eiland van Zuid-Korea. Het weer schijnt er altijd zacht te zijn. Van de zes dagen, hadden wij slechts éėn dag regen. Precies die dag stonden wij halverwege een berg, zonder regenjas, met paraplu en veel wind te wachten op een bus terug, die 1,5 uur later zou vertrekken, maar dat terzijde. Overal treffen we zeer behulpzame hosteleigenaren die mee gaan eten of ons naar een restaurantje brengen. Heel gezellig! Zo ook die ene regenachtige dag. We kregen het advies om naar Loveland te gaan. De taxi bracht ons erheen en daar troffen we een park met allemaal vunzige standbeelden. Alle andere dagen was het mooi, zacht en zonnig weer met zo'n 18 tot 20 graden. We hebben mountainbikes gehuurd waarmee we 60km langs de kust hebben gefietst. Ook hebben we mount Halla beklommen, de tweede hoogste berg van Korea. Omdat we deze keer niet zo getraind waren, konden we hiervan nog twee dagen nagenieten! Later zou mijn tweede zus vertellen dat ze daarna ook niet meer kon lopen, dus veel slechter hadden we het er niet vanaf gebracht. Tijdens onze klimtocht kregen we eten toegestopt van oudere personen dan wij. We hadden al begrepen dat 'delen' heel erg Koreaans is en ook het fenomeen "ik=wij" hebben we inmiddels aan den lijve ondervonden. Toch blijft het een leuke verrassing, zeker wanneer je dingen krijgt toegestopt die je precies op dat moment nodig denkt te hebben. Tijdens één van de tussenstops keek ik verlangend naar vier gekookte eieren in een mooie koker van plastic. "Eet mij!", riepen ze. Helaas waren ze niet van ons, maar behoorden ze toe aan vier Koreaanse mannen in hiking outfit. Wij aten een gratis stokbrood van de Paris baguette zonder beleg, want dat waren we vergeten te kopen op de vroege ochtend. Nog geen 10 sec later kwam de koker met eieren onze kant op en kreeg ik een heus hard gekookt ei! En even daarna verscheen er een meneer met een bakje zout en nog een meneer met een grote bekerrijstwijn. Onze buit zou later op de dag nog worden uitgebreid met twee dikke candybars van vier melige Koreaanse ajumma's die te veel gedronken hadden of om andere redenen niet goed meer konden lopen. De hosteleigenaar verklaarde later op de dag dat oudere mensen eten aan ons geven omdat ze ons hoogstwaarschijnlijk "cute foreigners" vinden. We hebben nog vaker getracht schattig te zijn, maar nooit was de opbrengst zo hoog als die dag.

Familytrip
Ter ere van de 70e verjaardag van mijn Koreaanse vader zijn we het laatse weekend van oktober met de hele familie en tolk in een bus gestapt op weg naar de westkust van Korea. Omdat je in Korea één of twee jaar ouder bent dan in Nederland, denk ik eigenlijk dat mijn Koreaanse vader "pas" 68 is. Toen ik tijdens de eerste van vele familielunches vertelde dat ik 28 was, begonnen mijn zussen allemaal door elkaar te roepen. Sindsdien ben ik 30. Ik was er zelf niet bij.
Met zijn 23-en vertrokken we zaterdagochtend om 8.00 uur. Vanwege de extreme werktijden in Zuid-Korea, lagen een aantal familieleden al snel te slapen. De werktijden en de drinkcultuur maakt dat wij ons soms een beetje zorgen maken om alle moeite en tijd die de familie in ons steekt en hun gezondheid. We weten en zien dat ze moe zijn. Inmiddels weten we ook dat er in het weekend veel geslapen moet worden. Dat goldt niet voor ons en de kinderen, want wij hebben vakantie. Al gauw werden we bedolven onder kinderlijk enthousiasme waar we tot op het moment van afscheid op het vliegveld niet meer van los gekomen zijn. Dikke pret werd het. Jesper veranderde in klimpaal en mijn zussen en zwagers probeerden tevergeefs zuchtend hun kinderen te temmen. Omdat mijn Koreaanse vader de busreis wat wilde opleuken, kwam er drank op tafel. Ineens waren alle mannen wakker en werd er flink geproost (om 10.00 uur). We hadden een programma met een wandeling door het bos, over het strand, een boottocht en veel en lekker eten. Ook werden dit weekend alle familiekiekjes gemaakt. Koreanen zijn verzot op foto's maken. 's Avonds was er tijd voor zingen, taart en cadeautjes. We waren bijna vergeten om wiens verjaardag het ging, want toen we met chopsticks klaar zaten om aan een flink stuk slagroomtaart te beginnen, kwamen er cadeautjes! Voor mijn Koreaanse ouders een outdoor outfit. Nog een weetje is dat Koreanen gek zijn op outdoor kleding in hun vrije tijd. Ook vinden ze het geweldig om iets hetzelfde te hebben. Zeg maar type ANWB-jassen.....maar ook op allerlei andere manieren is het tof om dingen te delen of samen te hebben. Verrassing van de avond was dat Jesper en ik ook een "couple-present" kregen. Een setje vesten voor barre winters of wintersport. Ze zijn super warm en gaan heel goed van pas komen. Daarna kwam de allergrootste en beste verrassing: een ring van mijn zussen om elkaar nooit te vergeten. Zelfs de datum van onze eerste ontmoeting staat erin gegraveerd. Naast foto's met zes zussen hebben we nu ook een foto met zes handen en zes ringen. Het hoogte- of dieptepunt van de avond was de karaoke. Enorm gezellig was het. Minder gezellig waren onze zangkunsten. We hebben de week erna gegoogled wat de oorzaken zijn van 'vals zingen'. Desondanks werd er luid voor ons geklapt en hebben we met dank aan de zeer willekeurige computer niet verloren. 

De jurk
De maandag na de familytrip hadden we een afspraak staan bij de jurken-winkel. Samen met zus 4, haar dochter, mijn Koreaanse ouders en de man van zus 2, gingen we met de dikke Kia op pad. We werden beiden in ons outfit geholpen waarna de nodige foto's zijn gemaakt. De foto's circuleerden enkele seconden later in het zussencircuit. De kleuren van mijn traditionele Koreaanse jurk zijn geel en roze. Mijn tweede zwager moest daar om grinniken. Toen we voor het eerst in deze winkel waren, wist ik niet dat "yellow-pink" heel veel voorkomt in Korea. Onze tolk wist dagen later te vertellen dat veel kleine meisjes deze kleuren dragen. Die dag bleek ook dat mijn familie onze mailwisseling goed had begrepen, geen Koreaanse bruiloftsceremonie. Later zouden we er nog achter komen dat de weddingplanner die aanvankelijk een zus was, maar dat toch niet bleek te zijn, wel familie is, namelijk een nicht. En zo vielen alle stukjes op de goede plek en leefden ze nog lang en gelukkig. 

De laatste loodjes
De laatste week hebben we geshopt en sightseeing in Seoul gedaan. Ineens hadden we een druk sociaal leven. We hebben met Halloween een nachtje doorgehaald met onze tolk. Waar we normaalgesproken aan de familie lieten zien waar we geweest waren, hebben we de foto's hiervan angstvallig verborgen gehouden. Gelukkig hoefden we er ook maar 1,5 dag van bij te komen. Daarnaast wilden de broers en zussen van mijn Koreaanse vader graag met ons eten. Het was heel gezellig en we kregen elke tien minuten te horen dat we zo leuk zijn. Met behulp van de tolk konden we leuke gesprekken met hen voeren en werd er lekker op los gediscussieerd over op wie ik nou het meeste lijk. De oudste van het stel is 82 en allemaal zijn ze nog hartstikke bijdehand. Ook moet gezegd worden dat zij op hun leeftijd beter en langer in kleermakerzit aan tafel kunnen zitten dan wij. Mijn Koreaanse vader zat tegen zijn broers op te scheppen over dat niemand Jesper eruit zou drinken en zo geschiedde. De jongste zus van mijn Koreaanse vader straalt één en al ajumma-power uit. Ze meldde ons wel in Nederland te willen sterven, omdat er euthanasie-mogelijkheden zijn. Mijn Koreaanse vader daarentegen heeft een zeer omvangrijke vliegangst en zou om die reden waarschijnlijk al nauwelijks aankomen in Nederland. Bij het vertrek had mijn ajumma-tante bedacht om nagellak voor mij te kopen. Palli palli propte ze haar man die slecht ter been is in een taxi en raceten ze even heen en weer naar de winkel. De nagellak werd overhandigd en hops ze waren verdwenen, een stofwolk achterlatend. 

Ons laatste weekend in Seoul was volgepland met familie. We zijn uiteten geweest met zus 5 en man en hebben bij hen gelogeerd. We zijn met zijn tienen naar Everland geweest, een enorm pretpark, waarna we ook met zijn tienen bij zus 2 hebben gelogeerd. Mijn oudste nichtjes gingen voor het eerst bowlen en mijn 2e en 1e zus hebben Koreaans ontbijt en Koreaans diner gemaakt. En toen kwam er een olifant met een hele grote snuit.......

We zitten in het vliegtuig. We vertrokken uit het huis van mijn oudste zus waar we werden uitgezwaaid door zus en nichtjes. Een tussenstop bij het ziekenhuis om afscheid te nemen van mijn vierde zus en haar man en daarna toch echt naar het vliegveld. We werden vergezeld door zus 2 met familie, zus 5 en ouders. Toen we bedacht hadden dat het jammer was dat we zus drie niet meer hadden gezien, verschenen ze ineens op het vliegveld met hun oudste zoontje! We hebben nog een uur op het vliegveld doorgebracht. In Korean-style werden ons ijsjes, koffie en cake toegestopt. Mijn Koreaanse moeder was compleet stil gevallen en zag er droevig uit, mijn Koreaanse vader was stilletjes, zoals wel vaker en mijn zwager zei dat hij zich slecht voelde, omdat we weggingen. Mijn zussen zaten te kletsen over ons en over hoe we continue beklommen werden door nichtjes en neefjes. Mijn neefje en zwager vijf aten zich rond aan een bak ijs en noemden zichzelf "pigs". Mijn nichtje zat continue op schoot en hield niet op mij te voeren en knuffelen. Toen het tijd was om echt te gaan, hing er nog steeds een meisje van 8 aan mijn been.