Keep the Seoul alive!

Annyong Haseo!

Inmiddels zijn we een week wijzer en gearriveerd in Busan, een andere grote stad in Korea waar we verheugd naar op weg gingen, benieuwd naar de sashimi! Na een gezellig weekend gaat de familie aan het werk en wij een stukje verderop verder met vakantie vieren. Gisteren kwamen we tot de ontdekking dat zwager 3 (en alle anderen vast ook) 13 tot 14 uur per dag werkt, we waren diep onder de indruk. Mijn 4-daagse baan valt een beetje in het niet bij het werk van mijn familie en onze normaal gesproken 4,5 week vakantie ten opichte van 1 Koreaanse week vakantie lijkt ineens ook wat asociaal. De term burn-out kwam ze niet bekend voor, ziek worden van te veel werken ook niet. Stress daarentegen wel. De oplossing: drank! Soju solves your worries! Drinken is niet "for fun", maar heeft een zeer belangrijke functie; je zware werkweek door komen. Busan staat als havenstad bekend om zijn verse vis en met name rauwe vis. Na anderhalve dag staan we iets minder onbevangen tegenover rauwe, verse vis. Het is heerlijk, net als sushi, maar vooral wonderlijk als je een schaal met glibberige, glanzende stukjes op tafel krijgt waarbij je de garnituur op en neer ziet bewegen. Omdat we weten dat uien normaal gesproken niet uit zichzelf bewegen, hebben we aangenomen dat de glibberige stukjes nog in leven waren. Bij nadere inspectie deed één stukje zelfs zelfstandig een stapje en was de vraag wie grijpt wie? Voor meer informatie verwijs ik jullie naar: http://strandmatje.blogspot.kr/2012/10/koreaanse-specialiteiten.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+Strandmat+(Strandmat)

De cliffhanger continues....helaas nog geen nieuws over ons Koreaanse jurken en pakken festijn. Wel weten we dat de datum 29 oktober en "hanbok" (=traditionele Koreaanse jurk) met elkaar samenhangen. Ik denk dat mijn maatjurk en Jespers paars/roze maatpak dan klaar zijn. Gezien eerdere ervaringen, durven we echter niet zo naïef meer te zijn door slechts te denken dat dat "alles" is!

Vorig weekend, na de ontmoeting met ouders, zwager 1 en nichtje 1 (17, maar eigenlijk 15) en het opnemen van onze maten, zijn we gaan lunchen met ook zus 4 en zwager 4 erbij. Hoewel in een totaal andere context, zou het dit weekend toch ook wat weg hebben van onze Noord-korea ervaringen: veel zorg en aandacht, overdadige hoeveelheden eten, weinig nadenken en nauwelijks zelf lopen. Met een berg rijst in je darmen, hoef je zelfs niet meer te poepen, dus feitelijk zijn we in Zuid-Korea nog luier geworden dan in Noord-Korea.
De lunch was een project op zich en ook zijn we er achter gekomen dat we langzaam zijn op alle fronten: eten, kaartjes kopen, boodschappen doen, de metro in-/uitstappen en vooral schoenen aan-/uittrekken. Overal waar Koreanen in één soepele voetbeweging hun schoenen uitdoen (in huis en in restaurants), staan wij gemiddeld 5x zo lang te prutsen met veters en flapjes van schoenen. Eenmaal binnen werden we tegenover onze Koreaanse ouders gezet en zouden eten aan een lage tafel met een gat eronder. In dat gat kunnen je benen bungelen, ideale uitvinding! Eerst mochten we kiezen en dachten we allebei één ding te hebben gekozen, namelijk rode poon en gegrilde gamba's. Toen de hele tafel vol stond met allerlei schoteltjes en bakjes met Koreaanse lekkernijen en een enorme schaal rauwe vis, dachten we dat we gewoon met zijn allen van alles wat gingen eten en de familie voor ons had besloten dat dat makkelijker was. Op het moment dat we dachten klaar te zijn en vooral onze magen aangaven dat er echt niets meer bij kon, kwam daar onze rode poon en een schaal met gegrilde gamba's xxxl. Er waren zoveel schoteltjes en schaaltjes onze kant op geduwd, dat het nergens meer kon staan. Terwijl wij nog aten, was de rest natuurlijk allang klaar en druk aan het overleggen over wat hierna te doen. We zouden naar de Seoul Tower gaan. Iedereen in de auto gestopt en door het drukke Seoul naar de toren, die per kabelbaan en lift te bereiken is. Ook tijdens dit tripje waren we van alle gemakken voorzien. We zaten achterin de grootste auto, met op de tweede rang mijn Koreaanse moeder en nichtje Hyo Jin. Als we ook maar in de buurt van een verrekijker kwamen, kwam nichtje aangesneld met een muntje van haar vader om die erin te stoppen. Zus vier kocht voor ons een foto van ons met ouders en later zou blijken dat dat hun manier van communiceren is. De taalbarière maakt mijn verlegen zussen nog meer verlegen, maar dingen geven begrijpt iedereen. Hyo Jin vertelde dat we weer naar beneden zouden gaan omdat daar zus 5 zou zijn. Terwijl we nog wat rond aan het scharrelen waren, riep zwager 4 breed lachend: "number five!!" Ik zocht mijn bingo kaart, maar die kon ik in de haast niet vinden. Wel stond daar een giechelende wuivende zus met een hand voor haar mond te lachen. Er volgde Koreaanse tekst en de vraag van mijn nichtje of we koffie wilden. Al gauw bleek zus 5 ook in de "geef-modus" te zitten en snelde ze naar een een soort Starbucks om koffie voor ons te halen. Hyo Jin werd overal mee naar toe gesleurd voor de vertaling en liep op haar zwart met fluor roze gympen heen en weer als boodschapper. Als je niets zegt, krijg je overal ice coffee. Hierdoor kreeg Jesper gewone zwarte koffie met klonten ijs erin.
Helemaal onderaan de toren volgde weer een overleg en vroeg Hyo Jin of we van de burger king houden. Volgens ons zag ze haar kans schoon om de rest over te halen daarheen te gaan, maar dat lukte niet. Met een ontzettend vol gevoel gingen we Koreaans bbq-en. Super lekker, maar daarna konden we rollend naar huis! Na het eten werden we naar huis gebracht. De volgende dag zou er familielunch, picknick en avondeten zijn en zouden we bij mijn Koreaanse ouders blijven slapen. 

We kunnen wel zeggen dat we middenin de echte Koreaexperience zitten. Jesper maakt indruk met zijn getrainde spieren, grote comfortzone en eet- en drankvaardigheden ("he eats everything!"). Alleen zijn rode hoofd verraad dat het eten soms wat pittig is, maar verder doet hij monden open vallen en hoofden schudden wanneer hij zit te genieten van een hele peper of in een zelfde tempo boomshots Soju weg werkt als vader en zwagers onder gegiechel en gegil van mijn zussen. Hyo Jin krijgt zo nu en dan de opdracht om aan mij te vragen of Jesper dit allemaal wel aan kan. De volgende dag zou mijn Koreaanse vader grappend zeggen dat hij altijd een schoonzoon had willen hebben die minder goed zou kunnen drinken als hij. En Jesper blijft grijnzend volhouden: "Dit doe ik voor jou, hoor!" We leren beleefdheden, die zeer relevant zijn en begrijpen nu waarom leeftijd zo belangrijk is. Ten aanzien van iedereen die ouder is, dien je je beleefdheden uit de kast te trekken. Dat wil zeggen dingen geven en aanpakken met twee handen. Mocht je toch met één hand willen, dan niet je linkerhand. De oudste aan tafel bepaald wanneer je begint met eten. Da's fijn om te weten, enerzijds omdat je weleens onbeleefd zou kunnen zijn en anderzijds omdat je de gedecideerdheid van de handgebaren zou kunnen opvatten als "schiet eens op, eet eens door, waarom ben je nog niet begonnen?!" of iets gelijksoortigs. Ook weten we dat we in Korea ongeveer 2 jaar ouder zijn dan in de rest van de wereld. 

Op zaterdag was het één groot familiefestijn. Zus 5, zwager 5 en nichtje 1 kwamen ons om 11 uur ophalen. Dat begon met gegiechel toen Jesper heel hard vanaf het balkon "hello!!!!" riep. Aangekomen bij het restaurant was het wachten op de overige familieleden die allemaal één voor één kwamen binnen druppelen, inclusief tolk. Zus 1,2 en 3 met aanhang en kinderen hadden we nog niet gezien. Hoewel mijn zussen erg verlegen zijn (iets cultureels met bang om fouten te maken in het engels), geldt dat niet voor de zwagers. Zo stond Jesper ineens hand in hand met zwager drie, die hij voor het eerst ontmoette die dag. In Korea is het lichamelijk contact tussen vrienden, vriendinnen van gelijke sekse heel normaal. Dat zou ook de volgende dag blijken, toen Jesper grinnikend vertelde door zwager één over zijn been te zijn geaaid. "Misschien moet ik het maar terug doen, als het zo hoort." De zussen laten met name hun mannen het woord doen, terwijl we wel merken dat ze ook wat engels verstaan. Zwager vijf kwam een beetje oncomfortabel over. Later zou hij ons tijdens de picknick vertellen dat hij zich zorgen om ons maakt. Als nieuweling in de familie had hij het erg lastig gevonden om met iedereen te mingelen. De familie is heel hecht en heel enthousiast over onze aanwezigheid, maar de zussen vinden het wel spannend om dat te laten merken. Wij hebben daar totaal geen last van en vinden het vooral erg gezellig. Zwager vijf heeft echter duidelijk last van plaatsvervangende ongemakkelijkheid en doet erg zijn best om het verlegen zussengedrag uit te leggen. Juist de combinatie van kluwengezin en verlegenheid heeft hij altijd lastig gevonden. Wij daarentegen hebben al snel geaccepteerd dat we niet alles verstaan, maar met handen, voeten en een paar woorden engels toch best wat bereiken. En vooral de neefjes en nichtjes zijn enorme ijsbrekers. Eén van de neefjes (+/-7) is heel druk en kletst werkelijk de oren van je kop, in het Koreaans, over belangrijke kinderaangelegenheden zoals met je schoenen door het huis lopen, terwijl dat niet mag. De ander (9) probeert wat engelse zinnen te zeggen, die hij ingefluisterd krijgt van zijn ouders. Eén van de nichtjes (+/-8) heeft ons tijdens de lunch goed bekeken en was teleurgesteld als haar moeder even naar voren boog om een hap te nemen, dat belemmerde toch echt haar uitzicht. Haar conclusie: Ik ben knapper dan op de foto's!

Bij de lunch waren ook een zus van mijn Koreaanse moeder en haar man aanwezig. Mijn Koreaanse moeder is er zo vol van dat ik precies op haar zus lijk. Persoonlijk vind ik dat niet echt een compliment. Jullie hebben vast "the planet of the apes" gezien. Zo niet, google dan vooral ook niet. Ik denk dat mijn Koreaanse tante linea recta uit die film is komen lopen. Volgens Jesper is het heel erg dat ik dat zeg, diplomatiek maakte hij ervan dat haar haar in ieder geval wel netjes gekamd is.... De rest van de familie dacht dat ik op zus 2 lijk vanaf de foto's, maar in het echt vinden ze dat ik op mijn Koreaanse moeder lijk. Wij vinden het leeftijdsverschil wat te groot om dat goed te kunnen zien...... Ik ben in ieder geval blij dat ik de kleinste neus heb, dat wel. Jesper denkt dat er bij nummer zes geen neus meer over was. Kortom, ik lijk niet heel erg op miin familieleden, maar onderling lijken ze ook niet veel op elkaar. Er zijn wel veel kleine overeenkomsten, zoals de kromme tenen die zwager 5 ontdekte bij zus 5 en mij en de stand van onze voeten. Een demonstratie van mijn houding door Jesper was werkelijk een feest der herkenning. 

Na de lunch was er nog meer eten. Mijn Koreaanse vader werkt in een nationaal park in Seoul. Naast een informatiecentrum, bevindt zich in het park ook een oude graftombe en grote picknick gelegenheid. Omdat we nog niet genoeg gegeten hadden, gingen we hier vrolijk verder met appels, peren, sesamkoekjes en werden er kipkluifjes en pizza besteld. De eerste dag had ik laten vallen dat ik gek ben op pizza, dus daar moest van gegeten worden. Jullie begrijpen na lunch en picknick volgde het avondeten. Rollend zijn we daarna naar huis gegaan, waar we tot de ontdekking kwamen dat de twee oudste nichtjes ook bleven logeren. Mijn Koreaanse vader lag ergens op de grond te slapen en moeder en nichtjes lagen in de woonkamer eveneens op de grond, terwijl wij in het grote bed mochten. Een beetje ongemakkelijk, maar het bed werd met liefde aangeboden, dus hebben we dat ook maar zo gelaten. Lekker slapen onder onze eigen foto's!

Even in vogelvlucht, de week daarop hebben we lekker door de bergen gelopen en afgelopen weekend zijn we spontaan terug gegaan naar Seoul. Spontaan is lastig, want de gehele familie werd gemobiliseerd om een leuk weekend voor ons te regelen. Dat was niet onze intentie, maar wel erg gezellig! Op zaterdag aten we gimbap (zeewierrolletjes) bij mijn Koreaanse ouders, waar zwager drie erg jaloers op was: "your mother made gimbap for you? Oh she has never made that for me!!" Op zondag zijn we met zus 2, 3 en kinderen naar de struisvogelboerderij gegaan, dikke pret, mooi weer en rennende kinderen. In de auto hebben we een kinderboek over een superworm gelezen. Aangezien we de Koreaanse taal aan het leren zijn, was dat zeer handig! Mijn neefje hielp bij de uitspraak en mijn zwager deed de vertaling. Nadien hebben we in het park gevliegerd en gepicknickt. 's Avonds hebben we in Seoul gegeten met ouders, zus 1 met dochter, zus 2 met twee dochters, zus 3 met voltallig gezin, zus 4 en zus 5 met partner, die als gewoonlijk nog steeds ongemakkelijk werd wanneer hij niet in het engels met ons kon praten. 

Voordat het minder interessant wordt, breien we er gauw een einde aan. We hebben het momenteel druk met socializen met de hosteleigenaar in Busan, wat wederom inhoudt: soju drinken en chips eten. Morgen vliegen we naar Jeju-do (eiland ten zuiden van Korea), waar we een week zullen verblijven. Daarna wacht ons een gezellig familieweekend ter ere van mijn Koreaanse vader's 70e verjaardag. We kijken er naar uit! 

FAQ's
Hoe gaat het met jullie?
Heel goed. We genieten met volle teugen van zowel onze "eigen" vakantie, als het familiebezoek.

Lijk je op ze?
Niet echt, maar de meningen zijn verdeeld.

Komen jullie wel terug naar Nederland?
Zeker wel, 5 november landen we op Schiphol. We kijken uit naar de regen en hebben ons voorgenomen nooit meer te klagen over het weer. Gewoon, omdat je er chagrijnig van wordt.

Is je familie modern?
Yes, zeker modern, hip and happening in booming Seoul. Mijn nichtje van 2 kan zelfstandig mandarijnen schillen en weet hoe ze met een Samsung Galaxy SIII om moet gaan.

Zijn ze aardig?
Héél aardig.

Wat eten jullie?
Veel en gezond, rijst, tofu, kimchi, vis en vlees. Alles vers. 

Zijn Koreanen dik?
Oorspronkelijk niet, maar een welvarend land kent ook welvaartsziektes. Die zijn zeg maar "upcoming".

Hebben je zussen alleen nummers, geen namen?
Jawel, maar ze noemen elkaar zus. Als zesde zus zou ik mijn oudere zussen "언니" moeten noemen, wat je uitspreekt als "annie" met de klemtoon op de ie. Voor de neefjes en nichtjes ben ik "이모" (iemo), wat betekent tante van je moeders kant en Jesper "이모부" (iemoboe), wat betekent echtgenoot van tante van je moederskant. 

Annyong hi-geseyo! 
Dikke knuffels uit Korea.