Happy family in booming Seoul!

Anyong haseo!

Na het indrukwekkende Noord-Korea, waarover mondeling en live meer omdat we er niet tegenaan kunnen typen, zijn we vrijdag in een nieuw avontuur gedoken. Spannend was het opeens! Wat zouden wij willen dat het zou worden en wat zóu het worden? "Het spijt me", "de reünie" "het familiediner", "spoorloos" of "puberruil xxl"? Niets van dat alles, het werd drie dagen lang booming Gangnamstyle! 
Inmiddels zijn we terug op onze knusse kamer in ons knusse hostel en kunnen we in het Koreaans groeten, gedag zeggen en tot tien tellen. Zeer lucratief vinden we zelf met het oog op de afgelopen drie dagen. 

Tot onze verrassing was er donderdagavond, toen wij net in Seoul waren aangekomen, een gratis concert van Psy op het City Plaza. Daar moesten we bij zijn en bovendien hoefden we er maar vijf minuten voor te lopen. Het werd een goed feestje tussen gillende en springende meisjes (en jongens). Eigenlijk vrouwen, maar dat zou je zomaar kunnen vergeten door het jeugdige uiterlijk wat alle vrouwen (?) hebben. De term 'vrouw' is op basis van de buitenkant niet helemaal treffend. Ineens wordt het duidelijk waarom mensen om onze leeftijd vragen. Zintuigelijk was het prikkelend te noemen. Duwende oude vrouwen, gillende meisjes, zingende jongens, meisjes met blauwe en roze lichtgevende Mickey mouse oren op hun hoofd, telefoons en tablets everywhere, parfum en knoflookwalmen die je bijna kunt proeven. Voor het einde gingen we split, want goed slapen helpt tegen zenuwen.

Vrijdagochtend vertrokken we per metro en bus naar de buitenkant van Seoul. Om tien uur werden we verwacht bij KSS (Korea Social Service) dat tot vorig jaar in gebruik was als kindertehuis voor kinderen die ter adoptie worden afgestaan. Inmiddels is de interlandelijke adoptie van Koreaanse kinderen gestopt en is het terrein praktisch verlaten. KSS gebruikt momenteel één gebouw voor de "post-adoption service" en er zijn plannen om het terrein en de gebouwen te gaan gebruiken als opvang voor ongehuwde moeders of kinderen met een handicap. Mooie plannen voor een mooie locatie. 
Om tien uur zouden we mijn Koreaanse ouders gaan ontmoeten en we waren lekker vroeg. Onderweg vroegen we ons af of hoopten we dat zij niet ook "lekker vroeg" zouden zijn, dat zou toch heel ongemakkelijk zijn en wat zouden we dan doen? 
Uiteraard was er geen kip te bekennen, wel bordjes KSS die allemaal op de kiek moesten en bij binnenkomst een lege wachtkamer en een leeg kantoor met tekeningen uit Nederland en blauw-witte klompjes. Zouden álle kinderen naar Nederland zijn geadopteerd?! Later bleek het een schoolklas te zijn, die bij wijze van kennismaking met Nederland allerlei fröbelwerk had opgestuurd. 
Na allerlei overwegingen als 'we kunnen in de wachtkamer gaan zitten, want we zijn te vroeg, maar dan zitten we daar straks met de familie?!', begonnen we wat in het rond te roepen. Mrs. Kim, zoals 21% van de Koreaanse bevolking heet, verwelkomde ons en bracht een dik dossier met zich mee. Foto's van mijn ouders en broer voor mijn komst naar Nederland en een hele stapel foto's van na mijn komst naar Nederland die mijn biologische ouders nog nooit hadden gezien. In de meeste gevallen zijn de Koreaanse dossiers een betere informatiebron dan de Nederlandse. Zo ook in mijn geval. Zoals ik vermoedde, heeft mijn adoptie niet te maken met een scheiding van mijn Koreaanse ouders, maar met de wens om een jongen. Mochten er nog twijfels bestaan, dat ben ik niet. Ook had het gezin het arm, moeders werkte hard en zorgde alleen voor de kinderen. Het was een zwaar leven en ik geloof dat dat harde werken er nog steeds in zit aangezien mijn Koreaanse moeder motorisch gezien wat versleten overkomt en voortdurend in de weer is. De overige familieleden wisten tot voor kort niets van mijn bestaan. Vanuit het dossier is het zeer waarschijnlijk dat ze dachten dat ik dood geboren was. Dat was een interessant stukje informatie, want alle culturele aspecten in acht nemend was dat het enige wat we tot nu toe niet hadden kunnen bedenken. 
Tijdens het voorgesprek bedacht ik mij continue dat wanneer mijn familie zou komen, zij zeer waarschijnlijk hetzelfde zouden doen, doorlopen en iemand zoeken of op het geluid af. Beide opties zou hen naar ons toe leiden. Lastig leek me dat. Tegen het einde van het voorbereidende gesprek was dat uiteraard precies wat er gebeurde en stond er een grijze meneer in pak voor de deuropening. Hij zag ons en wij zagen hem. Mrs. Kim stond snel op en vroeg hen te wachten in de wachtkamer. Ik zei tegen Jesper dat dat mijn Koreaanse vader is. Hij had hem niet als zodanig herkend van de foto's, maar hij was het echt. Mrs. Kim fluisterde bij terugkomst dat dat mijn Koreaanse ouders waren en ik dacht alleen maar: "wat onhandig, jij weet toch hoe dit werkt?" en "waarom fluister je? Ze verstaan geen Engels, daarom zijn we hier!" Laten we dat maar zenuwen noemen. Mrs. Kim leek er duidelijk meer klaar voor dan wij en achteraf waren we het erover eens dat het echt even heel erg spannend was. Na ons weinig overtuigende antwoord dat we dáchten er wel een beetje klaar voor te zijn, stond ze direct op om ze te halen, ons wat ongemakkelijk achterlatend. In een paar seconden kun je een hoop denken. Dat soort dingen weet je altijd op belangrijke momenten. We hadden van de afgelopen 8,5 jaar dan ook het meest intelligente gesprek ooit:
"En nu?"
"Kweenie" 
"Wat gaan we zeggen? Hallo?" 
"Ik denk het"
"Geven we een hand? Zal ik zwaaien?"
"Ik denk het, ja we zien wel, staan?"
"Ja of blijven zitten...?"
"Moeilijk..."
"Lastig, kweenie"
"Daar heb je ze, ga staan!"

Zenuwen om niks bleek een klein ogenblik later. Mrs. Kim stelde ons aan elkaar voor, geheel overbodig dacht ik, maar in het kielzog van mijn Koreaanse ouders volgden de oudste zwager en zijn dochter, het oudste nichtje. Na drie dagen kunnen we haar naam (Hyo Jin) uitspreken en onthouden. 
Een hand, een omhelzing en een aai van een blije moeder werd gevolgd door een knuffel van een geëmotioneerde vader, een hand van zwager en een nichtje in schooluniform met een hippe grote bril dat mijn kant werd opgeduwd. Vooral dat laatste was een amusant tafereel, achteraf natuurlijk. Zij wist niet wat ze moest doen en keek naar haar schoenen en ik wist het eigenlijk ook niet, dus keek ook naar haar schoenen. Ik weet precies hoe ze eruit zien met fluor roze details en witte veters. Om dit kortstondige moment van mindfullness af te ronden, heb ik haar een vluchtige knuffel gegeven. Dat leek me de beste oplossing. Bevrijd liep ze terug naar haar vader. Later kwamen we erachter dat ze wat woorden Engels spreekt en werd haar rol steeds duidelijker.
Toen we eenmaal zaten hadden wij zelf eigenlijk niets specifieks te zeggen. Het enige wat ik kon bedenken was: "Lang geleden hè?", maar dat leek me lomper klinken dan bedoeld. Leuk lachen dus maar, dat leek me het beste. Jesper deed hetzelfde, dus dat leek me dan dubbel goed. Twee gezonde lachende mensen. 

Mijn Koreaanse moeder had in tegenstelling tot ons heel veel te vertellen. Spijt, blijdschap, vooral opluchting om te zien dat het zo goed met ons gaat. Dankbaarheid naar mijn ouders en naar Jesper die zo goed voor mij zorgt. Hoe weet ze dat? Een droom over een familiereünie die uitkomt. Ze vertelde over het gezin dat heel hecht en close is en dat ze daar erg trots op is. Vaders was wat stiller, zei weinig en zat ons te bekijken en knikte soms bevestigend. Zwager bemoeide zich af en toe met het gesprek en nichtje ook. Het werd ons een beetje duidelijker. Vader is hoofd van de familie, maar oudste zwager is ook erg belangrijk. Mijn, of in Koreaanse stijl ónze, Koreaanse moeder had allerlei plannen. We kwamen tot de conclusie dat ze veel praat. Het  schema voor deze dag was al gemaakt; mee voor lunch, traditionele Koreaanse jurk laten aanmeten en later bleek ook nog eens dat Jesper ook een soort Koreaanse pyjama krijgt. Over Gangnamstyle gesproken, we reden in een enorme Kia de wijk Gangnam in die eruit ziet als een soort PC Hooftwalhalla. We dachten dat we duur gingen lunchen, maar we gingen duur "shoppen" zoals bleek toen we een winkel binnen werden geloodst. Eentje met felgekleurde stoffen, zachte banken en kopjes thee. Daar zaten we underdressed met een weinig fashionable rugtas op slippers tussen zwager en vader in pak en een moeder in nette kleding. Het was allemaal nog wat onduidelijk. We wisten alleen dat we hier de al eerder aangekondigde Koreaanse jurk zouden gaan kopen. Knalroze met geel wordt hij en ik ben aan alle kanten opgemeten. Jesper krijgt een bijpassend Koreaans mannen outfit. Daar hadden wij (en hij zelf al helemaal) niet op gerekend. Gezien mijn kleurenkeuze, kan wel geraden worden welke kleur hij krijgt. Ondertussen kwamen zus vier en zwager vier de winkel binnen, gevolgd door een vrouw op hoge hakken die druk praatte. Ze stelde zichzelf voor als weddingplanner. Naïef als we waren, dachten we dat ze ook een zus was met als beroep weddingplanner. Niet zo gek, want ze ging ook mee lunchen in een sjieke tent (waar het grote driedaagse eetfestijn begon, maar daarover later meer). Wij al die tijd maar denken dat zij de moeder is van nichtje één. Jesper vroeg nog of haar moeder een weddingplanner is, ze zei ja, maar had de vraag niet zo goed begrepen. Later bleek ze geen zus......en we weten nog niet hoe het afloopt. Prachtige cliffhanger leek ons zo.

Volgende keer verder over eten, eten, nog meer eten en nog véél meer eten, verlegen zussen, drukke kinderen, familiepicknick en andere gezelligheden. 

Lieve groetjes uit Korea!