DPRK in 9 day(s)

Vandaag (dierendag) zijn we aangekomen in Seoul en moeten we wennen aan drukte en hippe mensen, die eruit zien alsof ze in dezelfde wereld wonen als wij. Bovendien, nog opvallender, moeten we eraan wennen dat we zelf mogen nadenken en bepalen waar we naar toe gaan. Er is geen busje met 3 Noord-Koreanen erin die alles tot in de puntjes voor ons regelen en ons afzetten naar waar zij voor ons gepland hebben en ons inladen op dat zelfde punt. Ofwel niemand meer die zoveel uit handen neemt (al dan niet verplicht) dat we alleen eten, poepen en douchen op eigen kracht hoeven te doen. Zoals de Amerikaan bij landing in Beijing opmerkte: "Welcome back in the west!"

Zo'n anderhalve week geleden begon ons grote avontuur naar Noord-Korea, ironisch genoeg genaamd the Democratic People's Republic of Korea.

24 september
Om 17.27 precies vertrok de trein van Beijing naar Pyongyang de hoofdstad van Noord-Korea, nadat we van Mr Chae de treintickets hadden ontvangen in een hotel wat we eerst niet konden vinden. Zo trots als vooral ik was dat we zo op tijd waren, zo sloeg de stress even toe toen echt niemand leek te weten waar de trein naar Pyongyang te vinden was. Op een groot treinstation in een grote drukke stad waar de enige persoon die Engels spreekt je de verkeerde kant op stuurt, is dat niet heel goed voor de zenuwen.
De laatste twee coupe's gingen naar Pyongyang. Wij waren gestationeerd in een compleet lege coupe met prima harde bedjes. Een beetje mysterieus deed het aan. Wij tweetjes alleen in een treincoupe. Lopen naar de restauratiewagen, zoals de lonely planet vertelde werd ons belemmerd door een groot hangslot. De andere coupe was gevuld met schaars geklede, noodles etende Chinese mannen. Vermoedelijk zakenlui op weg naar Noord-Korea. In de serene rust was het goed slapen en 's ochtends vroeg bereikten we de grens met China. Toen werd het pas echt gezellig. Druk rennende Chinezen en Noord-Koreanen (te herkennen aan het speldje van De Grote Leider op hun linker borst) propten de trein vol met dozen in alle soorten en maten. Alle hoekjes en gaatjes gevuld. Even verderop zou er nog een lange stop voor de controles van Noord-Korea zijde volgen. Een gebrekkig engels sprekende douanier keek met belangstelling in onze tassen. Boeken, tijdschriften. Geschokt en toch ook zeer nieuwsgierig keek hij naar het door mij in Nederland gekochte Yoga-magazine. Foute aankoop. Er bleek een item over yoga in je nakie in te staan. Hij begreep het blad sowieso niet, dus dat uitleggen, daar begonnen we maar niet aan. Na een paar " oeh, noooo's!" van deze vriendelijke en nieuwsgierige meneer, heeft hij het blad ingenomen. We denken dat hij een leuke treinreis heeft gehad. Om hem verder gunstig te stemmen hebben we hem een pakje kauwgum toegestopt. Dolgelukkig vertrok hij weer uit onze coupe. Toen de trein uit China vertrok, voegden zich naast dozen en zakken met voedsel ook 2 Noord-Koreanen en een dikke Chinees bij ons. Met 2 woorden engels, handen en voeten konden we een beetje "praten". Communicatie gaat naar wij ondervonden niet met woorden maar met eten. Met steeds dezelfde gedecideerde handgebaren werden ons blikjes bier (om 10.30 uur), gedroogde hele vissen (die voor de poes, je kent het wel) en kimchi (ingemaakte pittige kool) toegestopt. Als het even onaangetast bleef volgde weer dat handgebaar: geen dicsussie mogelijk EET! De vis heeft gemaakt dat onze hoektanden zijn afgesleten en ik heb zelf nog een zak met krabben weten te ontwijken, waar Jesper met een pokerface een heke krab aan het slachten was.
28,5 uur later dan we vertrokken waren (vertraging), kwamen we aan in Pyongyang. Het station was gevuld met mensen die op de trein af renden en allemaal naar binnen stormden. De dikke Chinees heeft er een paar weten tegen te houden, zodat wij op ons gemakje de trein uit konden vallen. Na wat hulpeloos rondkijken kwam Mr. Kim op ons af met in zijn kielzog Miss Han. Onze gidsen voor de komenden 9 dagen! We werden sel het station uitgeloodst, waarbij de indrukken aan ons voorbij vlogen. Communistische propaganda muziek, schilderijen van wijlen Kim Il Sung en Kim Jong Il, een inmens tv-scherm met dito beelden als muziek. Mensen in zeer nette kleding en mensen in legerpakjes (naar later bleek hun alledaagse kleding). We werden naar het Yanggakdo Hotel gebracht, een van de twee 5-sterren hotels in Pyongyang. Onze kamer is op de 42e verdieping en wonderbaarlijk genoeg kan op die hoogte gewoon het raam open. De volgende ochtend zou ons echte Noord-Korea programma gaan beginnen.

26 september
Miss Han is een zeer nette jongedame van 26 jaar. Na een aantal dagen kwamen we er achter dat we de knapste gids van allemaal hebben, maar dat zegt iedereen over zijn eigen gids. Miss Han is een soort prinses, heel beschaafd, gekleed in mooie mantelpakjes, altijd gehakt, eet langzaam en praat mooi in perfect engels. Bovendien loopt ze kaarsrecht, zit haar haar altijd perfect en loopt ze langzaam, een prinses dus. Zelfs als ze een vissenkop verorbert en ik dat door mijn wimpers subtiel zit te bekijken, terwijl ik doe alsof ik druk bezig ben met het ontwijken van mijn eigen vissenkop, doet ze dat met charme. En wat is er nou elegant aan het verorberen van een vissenkop? Mr Kim is een beetje een flierefluiter. Hij vindt het allemaal wel prima en vergeet weleens wat, waardoor hij dan door Miss Han wordt aangestuurd (denken wij). Soms komt de komende dagen de ware patriot naar boven in Mr Kim. Zeker wanneer hij een of twee glaasjes soju (Koreaanse wodka) op heeft. Zijn hoofd wordt knalrood en het zuchten begint. Verbaasd vroeg ik tijdens een van de diners aan Jesper wat er met hem was. Jesper antwoordde breed glmlachend: "de soju" . En daar ging hij, er volgde een betoog over de "reunification" van Korea. Of ik mij in Nederland als echte Koreaan wil gaan hard maken voor de eenwording van Korea. Ik zou eigenlijk de Koreaanse nationaliteit moeten hebben, maar hij had mijn paspoort bekeken en kwam tot de teleurstellende ontdekking dat ik een Nederlandse nationaliteit heb. Dat kan echt niet! De eenwording van Korea betekent Noord en Zuid samen, maar ook alle Koreanen die elders in de wereld wonen. Ze mogen daar blijven, maar moeten er wel bij komen horen. Zijn slotnoot: " And I hope for you maybe next year no EARLY next year to have a good marriage." Even hadden we gedacht dat hij begrepen had dat dat in Nederland anders werkt dan in Korea. Dat was ook zo. Complicerende factor is echter dat ik Koreaans bloed heb en daardoor toch echt een Koreaan ben. Wel een ongelooflijk rare met een ring aan de verkeerde vinger! Koreanen dragen geen ringen en zeker niet aan die ene ringvinger! Met een ring aan je vinger vindt je natuurlijk nooit een vent.
We eten drie keer per dag rijst en andere Koreaanse versnaperingen. Het eten is voortreffelijk, overdadig en vergeven van de knoflook. Koken kunnen ze hier wel! Het programma is lekker vol en omdat we toeristen zijn worden we overal precies voor de deur afgezet en opgehaald. Enerzijds om ervoor te zorgen dat we zien wat we mogen zijn, anderzijds om ervoor te zorgen dat het ons aan niets ontbreekt. Dat laatste zijn we niet zo gewend op reis. Het liefst dwalen we rond, doen we onze wasjes met de hand in een hostel met een kleine kamer, sloffen we rond op onze slippers, kijken we 100x op een kaart om te kijken waar we heen moeten en proberen we te praten met mensen wiens taal wij niet spreken. Zo werkt dat in de DPRK niet, dat weten we en dat is even wennen. Na drie dagen irriteert die beperkte bewegingsvrijheid en daarna geef je je over, stop je met nadenken en wandel je als mak schaap achter de gids aan. Zo liep ik achter Miss Han aan een restaurant uit, terwijl ik zeker wist dat zij niet naar de uitgang maar naar de keuken liep. Dat zeker weten had al snel plaatsgemaakt voor volgzaamheid. Hierdoor liepen we bijna achter haar aan de keuken in. Jesper volgde op precies dezelfde manier; niet nadenken, gewoon doen wat die ander doet.
Onze eerste echte dag Noord Korea bestond uit een Pyongyang city-tour: enorme gebouwen, monumenten, muurschilderingen en beelden van de Great Leaders, militairen vechtend voor volk en vaderland, arbeiders op het land en Korea's Worker Party. We hebben bloemen gekocht voor bij het beeld van Kim Il Sung, de grote leider die sinds 1994 dood is, maar als enige leider in de wereld zelfs als dode nog officieel de leider van het land is. Zijn zoon Kim Jong Il is afgelopen december, op mijn verjaardag overleden en inmiddels is zijn zoon Kim Jong Un aan de macht. Alle drie zijn ze wat fors in tegenstelling tot de bevolking die bestaat uit zeer slanke, soms te slanke mensen. Vanuit het nieuws weten we dat hongersnoden en overstromingen het de bevolking erg moeilijk maken. Hier horen we daar niet zoveel over. Het is goed voorstelbaar dat men dat in de stad ook niet allemaal weet. De inwonders van Pyongyang mogen namelijk niet zomaar de stad uit.
In de middag van onze eerste dag, reizen we naar Kaesong, richting het oosten. Hier eten en slapen we op traditioneel Koreaanse wijze; op de grond met een kneiterhard rijstkussen. Ook bezoeken we een ' corporate farm' waarbij we eerst een wonderbaarlijke rondleiding krijgen door een hal met foto's van bezoeken van de grote leider. Later ontdekken we dat hij op veel verschillende plekken een " special guidance" heeft gegeven aan de arbeiders; over het bewerken van het land, het zaaien en oogsten, over films maken, over hoe propaganda mozaieken gemaakt moeten worden, over de machines in de zware indrustrie, you name it, he has it. We laten het over ons heen komen en kunnen niet echt mee in de euforie over Kim Il Sung en consorten. Gelukkig is onze prinses gematigd in alles, wat onze neutrale reacties zeer passend maakt. Bij aankomst heeft ze ons verzocht hun " wereld" te respecteren en dat doen we, ook al is dat op momenten lastig.

Dit is het zeer beknopte verslag van onze eerste dagen, de rest zal volgen.

Anyong-hi gyeseyo!
Jesper & Miek