Boliviaans zout en Chileens zand

Vlak voor onze tocht naar de Salares de Uyuni kwamen we nog 2 Belgen tegen waarmee we samen door de Colca Cañon hebben gelopen. Op onze vraag of het daar s nachts echt zo koud was wisten ze ons te vertellen dat ze met een slaapzak, twee dekens, handschoenen aan en een muts op hebben geslapen. En toen hadden ze het nog koud. Dat beloofde veel goeds, vooral omdat we net daarvoor geen slaapzak hadden gehuurd. Nu weten gelukkig we dat Belgen gewoon niks gewend zijn.

De zoutvlaktes van Uyuni zijn 12.000 vierkante kilometer groot en zijn te zien vanuit de ruimte (¡en google maps!)

De reis naar Uyuni vertrok 6 en een half uur later dan we van andere tours gewend waren (10:30) en dus hadden we de mogelijkheid om fatsoenlijk te ontbijten met brood, jam, en veel zonnebrandcreme.

We stapten in een rode Toyota Landcruiser (iedereen heeft daar een Toyota landcruiser) met gids Mario, kokkin Leonita, twee seniele Spanjaarden en twee Hollanders. De eerste stop was het treinenkerkhof waar locomotieven langs het spoor naar Chili staan te roesten. Na een korte fotostop reden we door woestijnlandschap. Af en toe een kudde lama's ontwijkend zagen we de zoutvlaktes opdoemen.

In de witte zoutvlakte stopten we bij zoutbergjes die klaarlagen om geoogst te worden en het 'illegale' zouthotel. De muren van het hotel zijn van zout, de tafels en stoelen zijn van zout en de bedden grotendeels ook. De wc hebben we hier niet geprobeerd.

De volgende stop was het Isla de Pescado (viseiland). Tussen al het wit een zandkleurige heuvel vergeven van cactussen in de vorm van een vis. Terwijl wij ons best deden om het eiland te beklimmen en niet geprikt te worden werd onze lunch klaargemaakt: gezouten lamavlees en quinoa. We zaten op stenen krukjes aan een stenen tafel waar je vooral je knieen niet tegen moet stoten. Al cocakauwend reed Mario ons verder over het zout.

De overnachting was in een basic hostel. Hier geen douche of warm water, maar wel drie bedden voor ons twee. Ze maken hier veel gebruik van zonne-energie die het zo nu en dan doet. Het avondeten bestond uit kip met patat.

De volgende dag hebben we een stuk of vijf laguna's gezien. De ene blauw, de andere groen of wit en de volgende weer rood, afhankelijk van de mineralen die erin zitten. Deze laguna's zijn niet al te diep zijn voor flamingo's goede plaatsen om naar eten te zoeken. Deze dag hebben we verder nog versteende cactussen, de arbol de piedra, vicuñas, vossen, een knaagdier waarvan ik de naam vergeten ben en een zevenkleurige berg gezien.

Het volgende avondeten en overnachting was bij de Laguna Colorado. HIer zou het dus zo verschrikkelijk koud worden. Een beetje thermokleding was genoeg om ons warm te houden. Niet dat er nu veel geslapen werd. Met zijn zessen moesten we deze keer de kamer delen en hoogteziekte, verstopte neuzen en gesnurk hielden bijna iedereen uit zijn slaap.

De volgende dag vertrokken we om vijf uur naar een veld met geisers. Veel waterdamp, pruttelend water en zwavelgeur hier. Het ontbijt volgde bij een warmwaterbron (38 graden) waar we niet in zijn gaan zitten omdat je je dan in je blootje in de vrieskou om moet kleden. Hier hadden helaas meer mensen hun ontbijt met als gevolg dat we niet binnen konden eten maar buiten in de kou naast de 4WD onze pannenkoeken en aanlengchocomelk moesten nuttigen.

Kort hierna werden we bij de Chileens grens afgezet waarna we met een busje naar San Pedro de Atacama zouden rijden. Geasfalteerde wegen, Zuid-Amerikanen die geen opeens geen Engels meer spreken en een rare grenscontrole zijn zaken die ons het eerste opvielen in Chili. Maar dat is weer een volgend verhaal.

Groetjes, Miekje en Jesper

ps: er staan eindelijk een heleboel fotos bij het vorige weblog!