Colca Canyon, Uros en Death Road

Hola amigos!

Daar zijn we weer, dit keer vanuit Bolivia! Via Arequipa, Puno en La Paz zijn we inmiddels in uyuni aangekomen.

Onze busreis van Cusco naar Arequipa is prima verlopen en we kwamen daar aan met super mooi weer, zeg maar heet (als in: je hangt je half uitgewrongen was aan de lijn en een uur later is het droog)! Arequipa, ook wel bekend als de witte stad, wordt omringd door een hoop interessante en ruige natuur o.a. vulkanen en de colca canyon. En die laatste was onze missie! Na een dagje relaxen in de stad, genieten van de zon en een hoop wasjes doen, werden we de volgende ochtend rond 5.00 uur opgehaald om onze driedaagse trek door de colca canyon te gaan doen. We hadden weer een interessant groepje met 2 Oostenrijkse broers waarvan Miek dacht dat het een homostel was..:s, een duits stel en een belgisch stel. Vooral de Oostenrijkers waren ¨entertaining¨, spraken namelijk vooral over zichzelf. Jesper kreeg in de bus nota bene een lesje psychologie (uhuh) en we hebben hele verhalen moeten aanhoren over hun werk en hun grootste hobby: live action role playing (denk maar aan de highland games, maar dan net anders), om te brullen! :D Het weer bleef zoals het bij aankomst was, veel héél veel zon! Vergeleken met de Salkantay trail was deze tocht bijna makkelijk. We hoefden de eerste dag maar 3 uur te lopen en aangezien we na de heftige tocht naar Machu Picchu op alles voorbereid waren, ging dit ons best goed af. We hebben vooral naar beneden gelopen over zand en rotspaadjes. Na drie uur lopen hebben we op een super mooie locatie geslapen. We kregen samen een knus hutje met uitzicht op de wand van de Colca Canyon en een oranje gekleurde zonsondergang. Er stond zelfs een bamboe-douche-hokje met provisorisch douchegordijn dat we vast konden leggen met stenen met jawel: warm water!!!!
De 2e dag zou nog relaxdter worden dan de vorige. We moesten 4 uur flink naar beneden lopen in de heerlijke hete zon, maar bovenaan hadden we al een super goed uitzicht op dat heerlijke blauwe zwembad in de oase die beneden op ons lag te wachten. Onderweg was er nog van alles te zien. De colca canyon is echt heel mooi, volgens één van de Oostenrijkse broertjes nog mooier dan de Grand canyon. Op elk plekje weer een ander uitzicht en de natuur werd steeds groener. Halverwege zijn we nog in een museumpje geweest, waar een Quechua vrouwtje ons ging uitleggen hoe de kleding en het eten gemaakt wordt. We kregen ook nog een heerlijke beker met Chicha blanca (alcoholisch drankje gemaakt van maïs). Eenmaal beneden kreeg ieder weer zijn slaapplaats toegewezen. Wij hadden echt de spannendste: een bamboe hutje met daarin een groot bamboe 2-persoonsbed met een hoogte van 80 cm in de vorm van een hazenkuil met een bamboe deur die niet dicht kon en een bamboedak waar allemaal stoffige dingetjes uit vielen in het heerlijke grote bamboe-hazenkuil-bed! En dan nog te bedenken dat wij het meest afgelegen hutje hadden en we ´s nachts voetstappen hoorden, geritsel en zaklamplicht zagen schijnen op ons bamboedak terwijl wij in ons stoffige bamboehutje in ons grote bamboe-hazenkuil-bed lagen met wijdopengesperde ogen (Jesper ook ja). Toen heeft Jesper met onze flessenhouder een mooi slot op ons niet sluitende bamboe deurtje gemaakt, dat gaf een goed gevoel!:) Maar goed, de middag voorafgaand aan deze nacht hebben we heerlijk in het zwembad en in de zon gelegen. Het zwembad was heel leuk gemaakt tegen een grote natuurlijk rots aan, waar je heerlijk tegenaan kon hangen of op kon liggen. Het enige waar we het die middag druk mee hadden was zonnebrand smeren!
De derde en laatste dag moesten we om 5.15 uur vertrekken. Er stond ons een barre tocht van 3 uur vrij heftig omhoog lopen te wachten. Volgens onze gids kon het ook in 2 uur als je snel was of 4 uur als je langzaam was. Aangezien één iemand in de groep last had van hoofdpijn en meerdere last hadden van het lopen op zich werd er nog even overwogen om een ezel te huren, maar uiteindelijk heeft iedereen dapper met zijn eigen benen en eigen tas de weg omhoog gelopen. Blijkbaar waren we na de Salkantay zodanig getraind dat we het samen in 2 uur en 10 min. gehaald hebben. Omdat we nog een uur op de rest moesten wachten, daarna ook nog op het ontbijt en dáárna nog op de bus terug hebben we eigenlijk niet echt iets meegekregen van de condors, hoe suf! Gelukkig hebben we er nog net eentje zien vliegen en hebben we op de heenweg ook al bij het Cruz del condor wat condors kunnen spotten, maar niet zo goed als we hadden gewild. We hebben wel echt genoten van een super mooie tocht en als afsluiter zijn we naar de hotsprings gegaan. En hot waren ze, een klein stukje zwemmen deed je baden in het zweet!

Na nog een dagje rondstruinen in Arequipa hebben we de bus naar Puno genomen. Deze Peruaanse stad (3800m hoog)ligt vlakbij het Titicacameer en daar wilden we graag de Uros eilanden bezoeken: drijvende rieteilanden. We hadden een dagtrip geboekt waarbij we de Uros gingen bezoeken en vervolgens nog het Taquile eiland, een gewoon, niet drijvend eiland. De boottocht naar de Uros was niet zo ver. Het was even gek om op een drijvend eiland te stappen aangezien je voeten een klein beetje wegzakken. Onze gids heeft uitgelegd dat ze grote stukken klei uit de bodem zagen en daarop dikke lagen riet leggen. Daarop maken ze dan weer hun rieten huisjes en zo leven er verschillende families op de eilanden. De Uros bewoners zijn wel enorm ingesteld op toeristen, maar dat mocht de pret niet echt drukken. We hebben ook nog op een echte rieten Uros boot gevaren, waar een zingend kind ons, na een mislukte poging om haar tekeningen te kopen, geld aan het aftroggelen was. Miek werd zelfs nog verkleed als echte Uros bewoner, waarna ze er 100 kg zwaarder uit zag dan normaal en Jesper zich een paar uur later afvroeg met welke indiaan hij in vredesnaam op de foto stond, wanneer dat was en wie dat gedaan had?! Hierna gingen we met de boot verder naar Taquile eiland. Het was aardig fris, maar het zonnetje scheen en op deze hoogte is dit dus erg verradelijk wat betreft verbrande wangen enzo....
Taquile eiland heeft zijn eigen klederdracht. Zo konden we dus aan iedereen zien of hij/getrouwd was of bijvoorbeeld hoofd van een dorp was. Op dit eiland hebben we heerlijke trucha (forel) gegeten en hebben we wat rondgelopen. Het eiland was erg mooi en het weer ook! Nadat we nog wat souvenirtjes voor het thuisfront hadden gekocht, zijn we weer op de boot terug naar Puno gestapt.

Na weer een bustochtje via Coapacabana naar La Paz, hebben we na ruim 4 weken eindeljk Peru verlaten. We zijn hier wat langer dan gepland gebleven, maar dat kwam doordat de politieke situatie in Bolivia een beetje vaag was en we besloten hebben wat langer in Peru te blijven en wat korter in Bolivia. Een goede reden om nog eens terug te komen hier!
We zijn 2 nachten in La Paz gebleven. We hebben eigenlijk niet zoveel van La Paz zelf gezien, maar wilden graag de Death Road gaan fietsen. We werden midden in La Paz uit de bus gekickt en daar stonden we dan. Taxi gepakt naar een hostel dat ons aangeraden was in Puno. Het begon keihard te regenen, zo hard dat we een meter ver moesten springen om zonder natte voeten uit de taxi te stappen. Er was spontaan een nieuwe rivier langs de stoeprand ontstaan. Het hostel bleek tijdelijk dicht te zijn, dus toen stonden we in de zeikregen, enigszins chagrijnig. Gelukkig bood de loneley planet uitkomst en vonden we een droog plekje in het super hippe Adventure Brew hostal. Die avond hebben we typisch Boliviaanse eten uitgeprobeerd. Jesper had een lekkere verse kip op z´n Boliviaans en Miek had gekookte of geweekte mega maïs korrels met uitgedroogde stukjes lama. Iemand bekend met beef jerkey? Geloof me dit was erger!

De volgende ochtend moesten we om 7.15 uur bij de travel agency zijn voor onze tocht over de Death Road (world´s most dangerous road). De avond ervoor moesten we handschoenen en helmen passen en alle papieren invullen. We kregen een mooi pakketje met onze naam erop (Jesper heette die dag Leonardus, want roepnaam en doopnaam dat begrijpen ze hier niet!) dat bestond uit een winddichte broek en jas, veiligheidsvestje, thermohandschoenen, gewone handschoenen, een helm en natuurlijk de mountainbike. Het eerste stuk reden we met 50 km/u naar beneden over een asfalt weg. Dat ging heerlijk en hard, maar dat hard heb je pas door als je moet gaan remmen en je er achter komt dat het best lang duurt voordat je stilstaat! Na nog een dodelijk stuk uphill fietsen, arriveerden we bij het begin van de death road. De gids vertelde ons nog even dat ze normaal het uphill stuk met de bus doen, omdat iedereen energie moet sparen en goed geconcentreerd moet zijn om de death road te fietsen, maar ja anders moesten we zo lang wachten op de bus...altijd goed nieuws zulke dingen!
De death road zelf was best spannend. Er zaten drie mannen in de groep die echt direct als een malle naar beneden stierden. Het grappige is dat je weinig keus hebt, want zodra je op je fiets zit ga je als een gek, maar dat wat zij voor mij uitspookten ging ons iets te ver en ons leven was ons te lief om daar blind achteraan te fietsen. Na dat fijne asfalt moesten we even wennen aan het pad met de losse stenen, maar al gauw hadden we het door en konden we in een leuk tempo naar beneden fietsen, af en toe een blik op de afgrond werpend....één keer vlogen we allebei uit de bocht, maar dat was gelukkig de bocht naar de kant van de berg, dus dat konden we hebben. Na de eerste 2 min. haakte het andere meisje in de groep af (zij stapte huilend in de bus) en waren we over met 5 mannen en Miek, die haar nieren naar haar enkels voelden trillen.... We zijn meerdere malen gestopt voor snacks en foto´s. Het was eigenlijk jammer dat we na 5 á 6 uur beneden waren, want we gingen net lekker! Na een goed koud biertje werden we naar het hotel gebracht waar we handdoeken en shampoo kregen, zodat we allemaal weer fris aan de lunch zaten!

Na nog een dagje La Paz hebben we de bus naar Uyuni genomen. Daar zijn we nu een beetje aan het relaxen in het zonnetje. Morgen begint onze driedaagse tocht over de Salar de Uyuni en zullen we de derde dag de grens over gaan naar Chili!

Dit was het weer even voor nu. De foto´s volgen nog, maar daarvoor hebben we een andere computer nodig. Uiteraard moeten jullie de mooiste en beste foto´s maar thuis bij ons komen bekijken, want die passen hier niet!

Hasta luego!
Jesper en Miek